BETOOG

sm roman boek

over: "Tanja, onschuldig plezier"






(Voorwoord)

    Dit boek is, evenals mijn andere verhalen, niet autobiografisch. Bijna alles is verzonnen; alleen de uitdrukkelijk met (***) aangegeven gebeurtenissen hebben wèl echt plaatsgevonden, zij het bij verschillende kinderen (en bij verschillende volwassenen).
    Het boek gaat over de relatie tussen een vader en een opgroeiende dochter, waarin van jongs af aan ook (een soort van) seks een rol speelt. De vader in dit boek (de ik-figuur) maakt de seksuele ontwikkeling van zijn kind tot een vanzelfsprekend deel van de opvoeding. In dat kader speelt hij ook in op de exhibitionistische en masochistische neigingen van het meisje.
    Of ik daarmee taboes overtreed, interesseert me niet. In Nederland hebben we gelukkig vrijheid van meningsuiting en er bestaat ook zoiets als vrijheid van fantasie. Ik ben niet van plan om mij iets aan te trekken van mensen die zichzelf opwerpen als gedachtenpolitie.
    Mijn mening is: Wat uit liefde en met liefde wordt gedaan, kan niet slecht zijn. (Zie ook de "noot van de schrijver" op blz. 69 van het boek "Sylvia".) Een seksuele aanraking van een kind heeft op zich niets met misbruik te maken. We moeten niet proberen om kinderen tegen seks te beschermen, alsof seks iets vreselijks zou zijn, maar we moeten ernaar streven dat kinderen altijd liefdevol worden bejegend, ook bij seks. Een maatschappij waarin liefdevolle aanrakingen strafbaar worden gesteld, beschouw ik als een zieke maatschappij.
    De opvattingen van de ik-figuur zijn, evenals in het boek "Joyce", gelijk aan de opvattingen van de schrijver, maar voor het overige is de ik-figuur een geheel andere persoon.
    Je zou kunnen zeggen dat dit een erotisch boek over opvoeding is. Daarnaast is het ook nog een pamflet en een tijdsbeeld. Al die elementen zitten - dat geef ik toe - de erotiek soms in de weg. Maar wie de boeken "Sylvia" en vooral "Joyce" mooi vond, zal, denk ik, ook in "Tanja" veel van zijn gading vinden. Ik wens u veel plezier en seksuele opwinding bij het lezen van dit boek.
    Het verhaal is in hoofdzaak geschreven in 1990 en het speelt in de periode 1972 - 1990. Evenals in het boek "Connie" heb ik de tijdgebonden elementen later niet gewijzigd, dus ik heb geen verwijzingen naar gebeurtenissen na 1990 toegevoegd. Alleen dit voorwoord en de voetnoten zijn uit 2004.

 

(Dus nog even voor alle duidelijkheid: Het onderstaande is een betoog, ingevlochten in een roman. De ik-figuur in het onderstaande is een roman-personage en is dus niet de schrijver Henk Voogel. De meningen van dat roman-personage zijn ook die van de schrijver, maar de gebeurtenissen zijn volledig verzonnen, behalve als ze zijn aangegeven met (***).
Dit betoog is geschreven uit woede, over de m.i. zwaar overtrokken reactie van de publieke opinie op het hele onderwerp "kinderen en seks". Die reactie is sindsdien alleen nog maar meer overtrokken geraakt en mijn woede is niet gezakt. Vandaar dat ik de scherpe kantjes niet heb bijgevijld.
De geharnaste taboe-ridders zal ik met dit betoog niet overtuigen, maar voor hen is het dan ook niet geschreven. Voor wie dan wel? Bijvoorbeeld voor de vrouwen die zeggen: "Had ik maar zo'n vader gehad als de vader van Tanja." En verder voor iedereen die niet star vastzit in zijn taboes, voor iedereen die het met mij belachelijk vindt dat lief zijn voor kinderen, door ze een fijn gevoel te bezorgen, zo wordt verketterd (in feite om geen andere reden dan dat er ook mensen rondlopen die niet lief voor kinderen zijn). Misschien kunnen we dan op den duur toegroeien naar een minder verkrampte samenleving.)

 

(Uit hoofdstuk 2.)

    Als ik Tanja in haar badje deed, had ik zelf gewoonlijk ook een bloot bovenlijf, vanwege het spatten. Na het afdrogen hield ik dan dat lekkere blote lijfje even tegen me aan. Later, toen ze een jaar of drie, vier was en overdag zindelijk, liet ik haar wel eens bloot door het huis scharrelen of gingen we samen onder de douche. Ik knuffelde haar vaak en dan streelde ik dat heerlijke kinderlijfje en uiteraard ook wel eens haar kutje.
    Als je zo'n mededeling doet, wordt het christelijk volksdeel acuut bevangen door een vlaag van waanzin. Onder dat volksdeel reken ik niet alleen de zogenaamde "overtuigde" christenen, maar ook de "christenen zonder god", de meelopers die, omdat dat in Nederland nu toevallig in de mode is, "er niets meer aan doen", maar zich voor de rest maar weinig van "echte" christenen onderscheiden. In onze door het christendom vergiftigde cultuur kun je niet zeggen dat je het kutje van je kind liefkoost, zonder ofwel te provoceren, ofwel kruiperig in de verdediging te gaan. In een minder verkrampte cultuur zou je de mededeling niet eens hoeven doen, omdat je kinderen vanzelfsprekend seksueel zou aanraken. Wie z'n kinderen knuffelt en streelt en dan precies de plekjes overslaat waar knuffelen en strelen het lekkerste is, die is toch immers een idioot of een schoft! (Ontleend aan Olaf de Landell: "Blonde Martijn".) Maar tweeduizend jaar christelijke lustvijandigheid en bemoeizucht hebben de zaak precies op z'n kop gezet.
    Ondanks de seksuele bevrijding van de jaren zestig en zeventig (in Nederland) is er nog altijd iets ongemakkelijks aan seks. Dat kun je zien aan het feit dat seks nog steeds apart wordt gezet, dat wil zeggen: benaderd als een levensterrein waar heel andere regels gelden dan op andere terreinen. Een voorbeeld: In druk en in beeld verschijnt ongelooflijk veel rotzooi, waaronder horror, geweld en bijgeloof. Geen hond die het interesseert; men smult ervan of laat het links liggen. Maar gaat het over porno, waar ook veel rotzooi bij zit, dàn vraagt de goegemeente zich ineens af "of dat schadelijk is" en ligt een deel van de mensheid constant op de loer, speurend naar een smoes om het te kunnen verbieden. Een onderscheid naar goede en slechte seks-lectuur wordt daarbij niet eens gemáákt. Verder heb je dan nog een boel mensen zonder ruggegraat (bijvoorbeeld bij de Reclame Code Commissie), die bij de minste kik van de christenen door de knieën gaan. In Amerika begint dat zelfs een soort plaag te worden. Omdat een of andere afbeelding zogenaamd "choquerend" is. Dat er ook mensen zijn die juist het verbieden van zulke afbeeldingen choquerend vinden, komt bij dergelijke weekdieren niet op.
    Voor minstens een derde deel van de bevolking zit seks nog in de verdomhoek. Als je daar niet aan meedoet en je kind gewoon leert plezier in zijn of haar lijfje te hebben, loop je (tegenwoordig weer) kans dat ze je je kind afpakken. Het erge is dat ze geen onderscheid maken tussen seks en geweld en net doen alsof seks met kinderen altijd geweld en dwang inhoudt en alsof kinderen volgens een ijzeren natuurwet trauma's krijgen van seks. Flauwekul natuurlijk. Seks als onderdeel van liefdevolle aandacht (dus zonder dwang en geweld) is fijn voor een kind en is góéd voor een kind. Wie hierin een aanmoediging tot kinderverkrachting wil lezen, is niet goed bij zijn hoofd, want ik heb het over lieve seks en als ik "lief" zeg, bedoel ik ook lief. Als je kinderen niet eerst rare ideeën bijbrengt en als je ze liefdevol en voorzichtig benadert, vinden ze streling van hun geslachtsdelen lekker. Er is ook een tijd geweest dat "men" dacht dat seks slecht voor vrouwen was en dat vrouwen er trauma's van zouden overhouden. Er is ook een tijd geweest dat "men" dacht dat spelen met je geslachtsdelen slecht was en dat je er "ruggemergstering" van kon krijgen. Allemaal flauwekul. En nu willen ze dan weer beweren dat seks slecht voor kinderen zou zijn. Precies even grote onzin.
    Misbruik van kinderen is heel kwalijk, laten we het daarover eens zijn. Kinderen laten lijden is verschrikkelijk. Maar een samenleving die uit angst voor misbruik liefdevolle aanrakingen strafbaar stelt en wel juist de meest liefdevolle, is in mijn ogen ziek. In wat voor wereld leven we, waarin je kind plezier doen even zwaar wordt bestraft als je kind kwaad doen? Die onzin dat liefdevolle seks slecht zou zijn voor een kind, komt uit de koker van de zuurpruimen die van seks iets zondigs hebben gemaakt in plaats van het leven ermee tot een feest te maken.
    Omdat mensen helaas veel te vaak botte schoften zijn, perfide genoeg om een zwakkere iets aan te doen en daar lol van te hebben en bot genoeg om zich niet te kunnen voorstellen hoe erg dat is, gebeurt er veel rottigheid, ook in gezinnen: kindermishandeling, geestelijke vernedering ... en misbruik, ja. Moeten artsen, hulpverleners, politie enz. zich daarmee bemoeien? Helaas: soms wel. Op een gegeven moment kan het zo de spuigaten uitlopen dat er ingegrepen moet worden, hoewel de situatie daar voor het kind, ellendig genoeg, meestal niet beter door wordt. (Met uit huis plaatsen, bijvoorbeeld, straf je het kind meer dan de ouders.) Maar dan praat je dus over dwang en geweld. Nu loopt er echter allerlei tuig rond, dat ... hoe zal ik het zeggen? ... er een soort negatieve obsessie met seks op nahoudt. Dat tuig doet net alsof seks altijd met dwang gepaard gaat, alsof seks automatisch altijd misbruik is, en wil, als het over seks gaat, veel harder en sneller ingrijpen dan normaal.
    Dat blijkt bijvoorbeeld alleen al uit het feit dat alle aandacht uitgaat naar seksueel misbruik. Het meeste geweld tegen kinderen heeft niets met seks te maken, denk aan mishandeling, verwaarlozing, vernedering, maar daar hoor je ze nauwelijks over. Maar zodra er seks bij komt kijken, o, wat zijn ze dan ineens fel. Alsof seks iets heel vreselijks is, het allerergste wat een kind kan overkomen. Het minste wat je hiervan kunt zeggen is, dat de prioriteiten verkeerd worden gelegd.
    Als genoemd tuig bij een kind sporen van seks vindt, doet het net of daarmee alles is gezegd. Ja, kijk, als je kinderen a-seksueel, of zelfs anti-seksueel, opvoedt en ze dan ineens gaat penetreren, dan kan ik me wel voorstellen dat dat voor zo'n kind vreselijk is, maar dat is dan ook niet wat ik bedoel met lief.
    Er wordt wel eens een vrouw verkracht, erg genoeg. Moeten we daarom alle seks maar verbieden? O, zover gaan we toch maar niet? Waarom dan bij kinderen ineens wel? Maar wacht, daar hebben ze een antwoord op gevonden: "omdat er onvermijdelijk een machtsverschil is tussen een oudere en een kind." Ah juist, dus als er een machtsverschil is, kun je niet lief zijn voor een kind? Nou, houd dan maar helemaal op met opvoeden, zou ik zeggen, want oei, oei, wat een machtsverschil bestaat daar. Schei toch uit met die flauwekul. Een mens met voldoende (gezond) gevoel en verstand kan een kind liefdevol opvoeden ondanks dat machtsverschil en kan een kind ook seksueel opvoeden ondanks dat machtsverschil. Seks is dan gewoon een deel van de opvoeding zonder dat het in een apart hoekje wordt gezet.
    Waar ik me vooral over kan opwinden is, dat ze mij rustig op één hoop zouden gooien met kinderverkrachters, als ze wisten wat Tanja en ik samen deden. Gelukkig hebben ze Tanja en mij nooit "betrapt". Dat zal wel komen omdat Tanja altijd een vrolijk, evenwichtig kind is geweest en dus nooit in handen is gevallen van medisch opvoed-schorem dat zich het recht aanmatigt om bij kleuters in hun kutjes te kijken of er wel eens iets is ingestopt. Hoewel ... toen Tanja klein was deden ze dat geloof ik nog niet. Dat waren de gouden jaren zeventig.
    Nu heb ik overigens nooit "iets" in haar kutje gestopt voordat ze groot genoeg was en er zelf om vroeg. Zelfs nog niet eens mijn vinger, want het is voor een meisje, zeker voor een kind, vaak veel lekkerder als je aan de buitenkant blijft. Gewoon zachtjes op en neer door het lieve spleetje en bij iedere aai even haar clitje raken.
    Gos, nu ik erover nadenk, heb ik dus geeneens "incest gepleegd" toen Tanja nog klein was, want in die primitief-christelijke denkwereld maakt het ik-weet-niet-wat-voor verschil of je "hem erin stopt" of niet. Net als voor jaloerse echtgenotes. Of je (als man) de meest diepgaande, intieme gesprekken hebt met een andere vrouw, dat geeft allemaal niet, dat interesseert niemand wat, maar als je een keer, gewoon omdat je daar samen voor in de stemming was, met een andere vrouw van bil gaat, dan is het huis te klein. In die liefdeloze wereld bestaat er alleen stopcontact-seks: Seks is alleen seks als de stekker in het stopcontact gaat. En dan verwachten ze ook nog, dat het licht altijd meteen aangaat.
    Als die professionele incest-jagers sporen van penetratie vinden, denken ze meteen dat de vader het heeft gedaan. Hun antiseks-obsessie belet ze in te zien, dat kinderen van pak-weg vier, vijf jaar al best met seks bezig kunnen zijn, gewoon spontaan, helemaal uit zichzelf. Vanuit het vooropgezette idee dat kinderen "onschuldig" moeten zijn, maken ze zichzelf wijs dat kinderen ook inderdaad "onschuldig" zijn. (Dat rare woord alleen al! Alsof je door seksuele activiteiten "schuldig" wordt!)
    Maar kinderen hebben wel degelijk seksuele gevoelens. Ik herinner me heel goed dat ik, toen ik zelf vijf jaar was, al flink opgewonden kon raken door erotische fantasieën over even kleine buurmeisjes, ja zelfs dat die fantasieën al onmiskenbaar een sadistische inslag hadden ("De dokter doet haar erg pijn"). Sterker nog: ik deed toen al SM-spelletjes met een vierjarig buurmeisje. Ik kende het woord SM natuurlijk nog niet, maar ik kende al wel mijn grenzen, want als ze "au" zei, ging ik niet verder.(***)

    Nu denkt u toch hoop ik niet, na deze tirade, dat ik Tanja aldoor uitgebreid zat te vingeren. Ach welnee, kom zeg. Als ik haar knuffelde, sloeg ik haar lekkere plekjes niet over; dat was alles. Maar ik moest hier wel uitgebreid op ingaan, want anders kun je in onze verkrampte cultuur niet eens uitleggen wat je bedoelt. Voor mij is seks niet iets wat een aparte benadering vereist en dus behoorde voor Tanja een beetje seksuele streling simpelweg bij het leven.
    Moet je je voorstellen: Als ze ons hadden "betrapt", hadden ze me, in een vlaag van opperste "redelijkheid", misschien wel "therapie" gegeven, in plaats van straf. Dan was ik in handen gevallen van het welzijnstuig. De bek vol van welzijn, maar daar verstaan ze dan onder: dat wat ze zelf doen, mits ze er subsidie voor kunnen krijgen. In een olijke bui stelde ik me wel eens het volgende dialoogje voor:
"Het gaat ons om het welzijn van het kind, mijnheer."
Ik, fijntjes, poeslief: "Natuurlijk, welzijnsbemoeial, daar was ik nu precies mee bezig."
Was het natuurlijk wéér niet goed geweest.
    Dat geboefte heeft zelfs een toneelstuk voor kleuters in elkaar gezet, waarin kerels, met wanstaltig uitvergrote namaakkonten en -pikken aan hun lijf, de kinderen proberen te knuffelen, waarbij het dan de bedoeling is, dat de bloedjes daar een afkeer van krijgen en zich verzetten. Dat is toch bij de wilde spinnen af! Als je seks als zoiets lelijks voorstelt, dan verraadt dat natuurlijk alles over wat die kerels die dat maken en spelen, zelf voor verwrongen ideeën over seks in hun kop hebben. Tegen de bedoeling in bleken de meeste kleuters het gelukkig heerlijk te vinden om te worden geknuffeld, zelfs door dat gajes. Dat toneelstuk heeft dus, bij mijn weten, niet lang gelopen.

(Uit hoofdstuk 3. Tanja is dan 5.)

    Tanja vond geregeld nieuwe seksspelletjes uit. Zo vond ze het bijvoorbeeld lekker om op een stoelleuning te zitten rijden, of op mijn been. Ook ging ze wel eens schrijlings aan de deurknop hangen om haar kutje strak tegen de zijkant van de deur te drukken.
    Ik was blij dat ze zoveel plezier kon maken met haar eigen lijfje en dat het me blijkbaar lukte om haar vrij van schuldgevoelens op te voeden. Je hoort zo vaak van die verhalen van kinderen die seksspelletjes doen, maar daarbij dan al het gevoel hebben dat ze met iets verbodens bezig zijn en dat gaat me dan aan mijn hart.
    Ik word ook triest als ik zie wat er door tieners wordt afgeklungeld, omdat ze dan nog alles moeten beginnen te leren en omdat ze op de een of andere manier het idee in hun kop hebben gekregen dat het gek zou zijn om erover te praten.
    Probeer je eens voor te stellen dat we met fietsen net zo moeilijk zouden doen als met seks. Aldus: Eerst wordt kinderen in allerlei bedekte termen duidelijk gemaakt, dat fietsen heel eng is en dat ze nog veel te jong zijn om te fietsen. Kinderen mogen wel zelf fietsjes maken, maar we vertellen ze niet hoe dat moet. En dan van de ene dag op de andere, op hun zestiende verjaardag, mogen ze een mooie fiets hebben, maar we vertellen ze niet hoe het ding werkt, ook niet dat er verschil is tussen een goede en een slechte fiets en al evenmin dat je er bijvoorbeeld een lamp en een bagagedrager en een standaard op zou kunnen zetten. Verder laten we subtiel doorschemeren dat ze daar ook niet naar mogen vragen. Als ze dan vallen, zeggen we: "Hadden ze ook maar niet zo jong moeten gaan fietsen." Zie je het voor je?
    Voor jongens kan het allemaal niet zoveel kwaad, geloof ik, maar jongens kunnen wel veel kwaad aanrichten, uit pure onhandigheid en onwetendheid ... en natuurlijk ook wel uit bot egoïsme. Al die vreugdeloze ontmaagdingen; daar draait je hart toch van om? Vrouwen doen er soms een half leven over, voor ze over dat tienergedoe heenkomen en eindelijk hun draai vinden op seksgebied, en er zijn nog altijd veel te veel vrouwen wie het nooit lukt, die nooit de seksuele vrijheid bereiken die daarvoor nodig is.
    Natuurlijk zijn er ook veel vrouwen die geluk hebben, of die wèl gemakkelijk over akelige ervaringen heen komen, maar waarom zou je niet proberen die akelige ervaringen te vermijden? Zodat het helemaal niet nodig is dat ze ergens overheen komen.
    Ik denk dat er een wereld van plezier te winnen valt en een wereld van verdriet te vermijden, door kinderen vroegtijdig op een fijne, lieve manier met seks te laten kennismaken. En nogmaals: als ik "fijn en lief" zeg, dan bedoel ik ook fijn en lief. Dan hoeven meisjes later niet te lijden onder dom jongensgepruts, want dan weten ze al wat het fijnste is en dan kunnen ze dat zonder schroom duidelijk maken. Dan kunnen vrouwen eindelijk de seksgodinnen worden die ze in wezen zijn, de seksgodinnen die glorieus plezier kunnen geven en ontvangen.
    Daarom vind ik dat kinderen eigenlijk recht hebben op een seksueel getint contact met volwassenen als zij dat willen. Let wel: kinderenniet die volwassenen. Maar die volwassenen moeten dan wel, zolang ze lief zijn voor hun kinderen, door de politie met rust worden gelaten.

 

(Uit hoofdstuk 7. Naar aanleiding van seksspelletjes die Tanja met een buurjongetje doet. Ze is dan 11.)

    Maar te jong, nee, dat was niet iets waar ik over inzat. Ik denk altijd maar, dat kinderen zelf wel kunnen bepalen of ze ergens "aan toe zijn" of niet. Ik heb wel eens wat antropologische literatuur gelezen (zie voetnoot) en daaruit blijkt, dat er aan die leeftijd niets abnormaals is. Of kinderen seksuele spelletjes doen en op welke leeftijd, hangt er vooral van af, hoe vrij je ze laat. In onze maatschappij worden (of werden) kinderen gedwongen om zo lang mogelijk "onschuldig" te blijven. Daardoor is de gemiddelde leeftijd waarop meisjes voor het eerst seksueel verkeer hebben, ongeveer 16 jaar. Wij zijn gewend om dat heel jong te vinden, maar in vergelijking met veel andere culturen is dat aan de late kant. Als je kinderen vrij laat, zullen ze altijd ook seksuele spelletjes doen en dat gaat dan op een zeker moment, als ze zelf vinden dat ze eraan toe zijn, over in echt seksueel verkeer. Dankzij de toegenomen vrijheid sinds de jaren '70 zien we ook bij ons de leeftijd waarop kinderen gaan "stapelen", omlaag gaan. Naar zijn natuurlijke punt, denk ik dan. Zo gezien is een jaar of 10 à 11 voor een meisje een heel normale leeftijd om met zoiets te beginnen. Jongetjes zijn wat trager in hun ontwikkeling, dus voor hen ligt die leeftijd iets hoger.
    Trouwens: dat hele idee van "niet aan toe" lijkt me een uitvinding van volwassenen die van seks iets heel zwaarwichtigs hebben gemaakt. Als een meisje op ballet wil, hoor ik nooit iemand zeggen dat ze "er nog niet aan toe is", maar als het over seks gaat, moeten ze blijkbaar weer moeilijk doen. Waarom zou een kind niet gewoon kunnen feestvieren met zijn of haar lijfje, als het daar zin in heeft? We zouden niet moeten proberen, vind ik, om seks zo lang mogelijk tegen te gaan, maar we zouden ernaar moeten streven dat het inderdaad een feest wordt, ondanks de onvermijdelijke onhandigheid van de eerste paar keer. Volgens mij is dat niet eens zo moeilijk. We hoeven de kinderen alleen maar duidelijk te maken dat ze, vooral bij seks, in de eerste plaats LIEF voor elkaar moeten zijn. Ik bedoel natuurlijk vooral, dat de jongens lief moeten zijn voor de meisjes.



(Voetnoot)
    Ik had het hierboven over antropologische literatuur. Lees bijv. wat de beroemde ethnoloog B. Malinowski heeft geschreven:

    "Children in the Trobriand Islands enjoy considerable freedom and independence. ... Such freedom gives scope for the formation of the children's own little community, an independent group, into which they drop naturally from the age of four or five and continue till puberty. ... The child's freedom and independence extend also to sexual matters. ... Young children are allowed to listen to baldly sexual talk, and they understand perfectly well what is being discussed. ...
    There are plenty of opportunities for both boys and girls to receive instruction in erotic matters from their companions. The children initiate each other into the mysteries of sexual life in a directly practical manner at a very early age. A premature amorous existence begins among them long before they are able really to carry out the act of sex. They indulge in plays and pastimes in which they satisfy their curiosity concerning the appearance and function of the organs of generation, and incidentally receive, it would seem, a certain amount of positive pleasure. Genital manipulation and such minor perversions as oral stimulation of the organs are typical forms of this amusement. Small boys and girls are said to be frequently initiated by their somewhat older companions, who allow them to witness their own amorous dalliance. As they are untrammelled by the authority of their elders and unrestrained by any moral code, except that of specific tribal taboo, there is nothing but their degree of curiosity, of ripeness and of "temperament" or sensuality, to determine how much or how little they shall indulge in sexual pastimes.
    The attitude of the grown-ups and even of the parents towards such infantile indulgence is either that of complete indifference or of complacency - they find it natural, and do not see why they should scold or interfere. ... The infantile sexual act, or its substitute, is regarded as an innocent amusement. ... But it is not considered proper for the children to carry on their affairs in the house. It has always to be done in the bush.
    The age at which a girl begins to amuse herself in this manner is said to coincide with her putting on the small fibre skirt, between, that is, the ages of four and five. But this obviously can refer only to incomplete practices and not to the real act. Some of my informants insisted that such small female children actually have intercourse with penetration. ... however ... I am inclined to discount those statements of my authorities. If we place the beginning of real sexual life at the age of six to eight in the case of girls, and ten to twelve in the case of boys, we shall probably not be erring very greatly in either direction. And from these times sexuality will gradually assume a greater and greater importance as life goes on, until it abates in the course of nature.
    Sexual, or at least sensuous pleasure constitutes if not the basis of, at least an element in, many of the children's pastimes. ...
    The little ones sometimes play, for instance, at house building, and at family life. ... the boys sometimes fight with each other, or sometimes kayta (copulate) with the girls. ...
    The little boys, too, search for unusual animals, insects, or flowers, and give them to the little girls, thus lending a redeeming aesthetic touch to their premature eroticisms. ...

(Bronislaw Malinowski: "The sexual life of savages in North west Melanesia", London 1929, blz. 44 - 50. Het onderzoek vond plaats 1914 - 1918.) (einde voetnoot.)



(Uit hoofdstuk 11. Tanja is dan 12.)

    Laat ik het nog maar een keer in alle duidelijkheid zeggen: Seks is okee; er is niets mis met seks; je doet er niemand kwaad mee, integendeel. Daar zitten geen leeftijdsgrenzen aan; je kunt op iedere leeftijd van je lichaam genieten en iemand anders laten genieten. Je hoort wel eens van "emotioneel nog niet aan toe", maar voor zover dat iets betekent, mogen de kinderen dat van mij voor zichzelf uitmaken. Ze móéten niet. Wie er niet aan toe is, laat het vanzelf wel, denk ik zo, en wie het doet is er kennelijk aan toe. Er is geen enkele reden om het te verbieden, en een kind dat zich tegen een zinloos verbod verzet, heeft gelijk. Maar waarom zou je een kind in die hoek drijven?
    Ik hoorde ooit eens van een vrouw, dat haar vader vroeger al tegen haar zei: "Ik heb liever dat je het nog niet doet, maar als het dan moet, dan liever in je eigen bed dan ergens in het koude gras."(***) Dat vond ik heel verstandig van haar vader, maar ik ging nog een stap verder. Bij mij was er geen sprake van dat ik het liever niet had. Ik vond het prima dat ze nog niet met een knul naar bed was geweest, maar ik zou het ook prima vinden als ze dat wèl deed, op voorwaarde dat ze besefte waar ze mee bezig was. Ik sprak dus met haar over wat er zoal aan vast zat en dat dan niet op een zwaarwichtige, bloedserieuze manier, maar gewoon als het gesprek daar aanleiding toe gaf.
    Onderwerpen die op die manier ter sprake kwamen, waren bijvoorbeeld: Als je met elkaar naar bed gaat, schep je meestal toch bepaalde verwachtingen. Stel dat de één denkt aan een lange verkering, terwijl de ander alleen maar een keertje lekker seks wil; dat kan best pijnlijk zijn. Of als het niet zo fijn is als je hoopte, wat doe je dan? Of als je weer van iemand af wilt, hoe pak je dat dan zo aan dat je de ander zo min mogelijk kwetst? Zou je het zelf leuk vinden om "gedumpt" te worden? Nou dan. Zo stelde ik haar dus in staat te overzien wat ze aan het doen was, zodat ze verantwoord haar eigen keuzes kon maken.
    De kern van de zaak was, dat ik er steeds vanuit ging dat ik in principe op Tanja's oordeel kon vertrouwen (en dat ze daarnaast, zoals iedereen, recht had op haar eigen fouten). Tanja voelde dat goed aan en dat was de reden waarom ze, zelfs op die puber-leeftijd, bereid was mijn raad te accepteren, of in ieder geval serieus in overweging te nemen.

 



(En dan nog even een toegift over een ander onderwerp)

(Uit hoofdstuk 19. Tanja is dan 15.)

    Ik vind dat buitengewoon boeiend, al die veranderingen in de omgangsvormen, sinds jongens en meisjes eenvoudigweg kameraden van elkaar zijn zonder dat het geslacht er veel toe doet. Tussendoor worden ze dan nog steeds verliefd, al is het dan niet meer zo smachtend als vroeger de gewoonte scheen te zijn, en gaan ze met elkaar naar bed.
    Het lijkt mij machtig interessant om te zien, waar dat op den duur op gaat uitdraaien. Ik heb zo'n idee dat de tot voor kort zo scherpe grenzen tussen vriendschap/kameraadschap enerzijds en liefde anderzijds gaan vervagen, dus dat seks binnen vriendschap normaal gaat worden, in die zin dat het kàn, niet dat het dan ook per sé regelmatig móét. Het kan ook zijn dat er een derde vorm, een tussenvorm, gaat ontstaan. "More than friends, less than lovers", zoals ze dat in Amerika noemen. Je hoort wel eens zeggen dat seks het einde van de vriendschap betekent. Dat kan wel waar zijn, maar dat zou in de nabije toekomst best eens kunnen veranderen. (...)
    Natuurlijk lopen er op het ogenblik vast nog veel christelijke types rond die zich dat niet kunnen voorstellen en die daar moeilijk en zwaarwichtig over doen. Zoals altijd bij dit soort normverschuivingen zal het in het ene milieu sneller gaan dan in het andere. Je houdt natuurlijk altijd een categorie christelijk-conservatieven, voor wie het allemaal "verval van de zeden" is. Dat is overal ter wereld hetzelfde. Als de meisjes meer rechten "dreigen te" krijgen en de omgangsvormen tussen jongens en meisjes (daardoor) soepeler worden, proberen conservatieven (al dan niet godsdienstig) dat altijd tegen te gaan. Want oei, oei, oei, wat zou het toch vreselijk zijn als meisjes en vrouwen zelf mogen bepalen met wie en hoe vaak ze seks hebben. Niets schijnt vrome lieden méér angst aan te jagen en tot groter verbetenheid te brengen. Angst voor de westerse seksuele vrijheid is zelfs een van de sterkste drijfveren van de islamitische fundamentalisten. Als je het mij vraagt is het zelfs hun enige drijfveer. Die lui zijn al net zo verknipt als de christenen. Uit angst voor (seksuele) vrijheid voor meisjes deinzen ze zelfs niet terug voor grof geweld, tot moord toe, want dat is het idiote van dat tuig: Seks (van meisjes) vinden ze vreselijk, maar moord vinden ze heel gewoon. Als een meisje seks heeft, of als er alleen maar over haar wordt geroddeld, dan tast dat zogenaamd de eer van de familie aan en dan moet ze worden vermoord. Nu zou je zeggen: Je eigen zuster of dochter vermoorden, dat is pas echt eerloos. Maar hé, wat gek, dàt tast om de een of andere reden de eer van de familie niet aan.
    De christenen hebben het in het verleden trouwens nog barbaarser aangepakt. Dacht je soms dat de heksenjachten van de zestiende en zeventiende eeuw een andere achtergrond hadden? Ook de christenen hebben toch eigenlijk maar één agendapunt, één drijfveer: de vrouwen terug in hun hok. Let maar eens op; als de kerk zijn mond opendoet, gaat het bijna altijd over iets wat met seks te maken heeft: abortus, de pil, homo's, AIDS, dat soort onderwerpen. En neem van mij aan: anti-seks komt uiteindelijk altijd neer op anti-vrouw. Wat een zielig zooitje eigenlijk.
    Ik zie het zo: hoe meer vrijheid voor meisjes, hoe hoger het peil van een beschaving.
Laten we nu wel wezen: geëmancipeerde, vrije vrouwen zijn toch in alle opzichten veel interessanter? Als kameraad, als collega, als gesprekspartner, in bed. Niet dan? Mooier zijn ze ook nog, of in ieder geval tonen ze dat openlijker, want als je zo eens in de wereld en de geschiedenis rondkijkt, lijkt de volgende wetmatigheid op te gaan: hoe meer de vrouwen worden onderdrukt, hoe meer kleren ze aan moeten.
    Ik heb het daarom altijd betreurd, dat de feministen zich zo tegen de mannen hebben afgezet. Ze hebben veel bereikt, maar hadden ze niet minstens evenveel kunnen bereiken, in een prettiger sfeer, als ze er steeds op hadden gehamerd hoeveel belang mannen zelf ook bij vrouwenemancipatie hebben? Vergeet ook niet, dat de vrouwen alleen succes hebben kunnen boeken dankzij de medewerking van de mannen, namelijk die mannen die de zaak van de gelijkberechtiging waren en bleven toegedaan, ondanks het gedram van de feministen. Als de mannen één front hadden gevormd, was er van de hele emancipatie niets terecht gekomen. Kijk maar naar de islamitische wereld. Maar in het westen zijn het juist mannen geweest die het initiatief hebben genomen tot vrouwenemancipatie en die om te beginnen de wettelijke belemmeringen daartoe uit de weg hebben geruimd.

 

Henk Voogel

Vanuit de kant van de geharnaste taboeridders zijn nogal boze reacties gekomen op "Tanja". Als antwoord daarop heb ik een parodie geschreven onder de titel
"Frans en Rietje" .
Als u dit sprookje wilt lezen, klik dan op de titel.

Inhoud Tanja



recensies Tanja



tekstfragmenten Tanja





overzicht        de schrijvers         de boeken        Erobird winkel        tekstfragmenten        recensies