|
| |
FRANS EN RIETJE
Na
het verschijnen van mijn vorige boek, Tanja, werden sommige
mensen, zoals ik ook in dat boek al voorspel, bevangen door een
vlaag van waanzin. Want dat ik zomaar schreef over de combinatie
kind en seks, poe poe, iets vreselijkers schijnt er niet te
bestaan. Een mailinglist vaardigde prompt de extra regel uit dat
porno onder de 16 niet was toegestaan.
(Die
mailinglist bestaat inmiddels niet meer.)
Sommige mensen meenden zich op
agressieve wijze te kunnen opwerpen als gedachtenpolitie. Van die
agressie heb ik geen last gehad, want het ging allemaal in
woorden en niet in daden, maar mijn spotlust werd opgewekt en dat
leverde de volgende persiflage op het sprookje van Hans en
Grietje op. Eventuele gelijkenis met bestaande personen kan op
opzet berusten.
Henk Voogel
Er waren eens een broer en
een zus, Frans en Rietje. Die woonden aan de rand van een groot
bos en op een dag, toevallig de dag voor Rietjes verjaardag,
waren ze wat te ver dat bos in gelopen. Toen ze merkten dat ze
verdwaald waren, wilde Rietje de ene kant op en Frans de andere
kant. Helaas had Frans helemaal geen gevoel voor richting, maar
hij was te eigenwijs om dat toe te geven. Rietje, die een lief en
gehoorzaam meisje was, wilde haar broer niet alleen laten en zo
raakten ze steeds dieper het bos in. Tenslotte waren ze zo moe,
dat ze ergens gingen rusten en in slaap vielen.
De volgende dag liepen ze door, tot ze ineens een huisje zagen.
Ze klopten aan.
De deur ging open en in de deuropening stond een man. Hij was
groot en knap en hij zag er sterk uit. Rietje werd meteen
verliefd op hem, maar ze wist niet dat de man een sadist was.
"Wat doen jullie hier?" vroeg de sadist.
"Mijn broer en ik zijn verdwaald", zei Rietje, "en
we hebben honger."
"Kom dan maar binnen", zei de sadist.
Maar nauwelijks waren ze binnen, of hij wreef in zijn handen en
zei met gemene stem: "Ik ga jullie martelen,
hèhèhèhè", en tegen Rietje: "en jou ga ik in al je
openingen nemen."
Frans wilde al gaan huilen, maar de sadist
zei: "Wacht daar nog even mee, want we moeten de loop van
het verhaal hier onderbreken. Ik wil namelijk eerst weten hoe oud
jullie zijn."
"Ik ben 16", zei Rietje.
"Dat is mooi", zei de sadist, "maar kun je dat
bewijzen?"
"Nee", zei Rietje. "Ik heb niet gisteren bij
mezelf gedacht: kom, we gaan vandaag eens verdwalen in het bos en
daar heb ik mijn paspoort bij nodig."
"Hm, vervelend", zei de sadist, "want als je nog
geen 16 bent, krijg ik last met de Hanselmannen."
"Wat zijn dat?" vroeg Rietje.
"Die zijn van de gedachtenpolitie. Nou ja, eigenlijk zijn ze
helemaal geen politie, maar ze vonden die petten zo mooi."
"Dus als ik nog geen 16 ben, worden ze kwaad?" vroeg
Rietje.
"Maar ik ben wel 16. Toevallig ben ik net vandaag
jarig."
"Gefeliciteerd", zei de sadist. "En je
broer?"
"Frans is nog maar 14", zei Rietje.
"Ai", zei de sadist. "Maar wacht, dan eet ik hem
gewoon op." Hij was namelijk niet alleen een sadist, maar
ook een kannibaal.
"Goed, nu de formaliteiten zijn afgehandeld, kunnen we weer
gewoon verder gaan", zei hij. "Nu mogen jullie bang
worden en gaan huilen."
Frans begon te huilen, maar de sadist greep
hem beet en stopte hem in een kooi. Terwijl Rietje nog stond te
aarzelen wat ze moest doen, had hij haar ook te pakken. Met één
van zijn sterke handen hield hij zonder moeite haar beide polsen
vast en met de andere voelde hij onder haar jurk en tussen haar
benen.
"Hé", zei hij verbaasd, "je hebt geen broekje aan
en je bent vreselijk geil."
"Ja, dat heb ik sinds vannacht 12 uur", zei Rietje,
"en toen heb ik mijn broekje maar uitgetrokken."
"Trek je jurk dan ook maar uit", beval de sadist.
Ze gehoorzaamde meteen. "Kijk de andere kant op", beet
ze Frans toe. "Hij probeert altijd naar me te gluren",
legde ze uit.
In de hoek stond een andreas-kruis en daar
bond de sadist Rietje aan vast, met haar armen en haar benen zo
wijd mogelijk. Hij pakte een paar angstaanjagende klemmen en liet
die, gemeen lachend, voor haar ogen open- en dichtklappen, om
haar goed bang te maken. Daarna zetten hij ze op haar tepels. Hij
pakte er nog twee en hing die aan haar kutlippen. Daarmee nog
niet tevreden hing hij daar ook nog zware gewichten aan, zodat
Rietjes tere lippen ver werden uitgerekt. Hij sloeg haar ook met
een zweep over haar tietjes en haar heupen en genoot van de
striemen die op haar huid verschenen en van haar pijngeschreeuw.
Plotseling werd er hevig op de deur gebonsd.
De sadist verbleekte. "Daar zul je de Hanselmannen
hebben", bromde hij.
Hij deed open en er traden twee mannen binnen, een lange en een
korte. Ze hadden allebei een pet op, maar beide petten waren te
groot, zodat ze over hun voorhoofd vielen. De mannen moesten hun
hoofd achterover houden om iets te kunnen zien.
Ze keken rond en zagen natuurlijk meteen Rietje, die spiernaakt
aan het kruis stond en zich doodschaamde. "Zozo, daar
betrappen we je mooi op heterdaad", zei de lange Hanselman.
"Helemaal niet", zei de sadist, "want ze is
16."
"Kun je dat bewijzen?" vroeg de lange.
"Nee", zei de sadist, "maar ze is heus 16. Vraag
het haarzelf maar."
De lange wendde zich tot Rietje. "Ben jij 16?"
"Ja," knikte Rietje, "ik ben juist vandaag
jarig."
"Dat is dan in orde", zei de lange. "Maar die
jongen daar in de kooi, hoe oud is die?"
"14", zei Rietje.
"Haha, dan hebben we je te pakken!", zei de korte tegen
de sadist.
"Niks hoor", zei de sadist, "want ik doe geen seks
met hem."
"Hij wil hem opeten", riep Rietje snel.
"Is dat waar?" vroeg de lange.
"Ja", gaf de sadist toe.
"Dat is dan ook in orde", zei de lange, "zolang je
maar van zijn piemel afblijft voordat die gebraden is, want
anders krijgt die jongen een trauma."
"Dat zal ik doen", beloofde de sadist. "Ik val
toch al niet op jongens."
"Maar helpt u mijn broer dan niet?" gilde Rietje.
"Waarom zouden we?" vroeg de lange.
"Nou, u bent toch van de politie?"
"Nee nee, meisje, alleen maar van de gedachtenpolitie. Ik
geef toe: het is heel erg wat deze sadist met je broer van plan
is, maar we kunnen ons niet met alles tegelijk bezighouden. Dat
de slechterikken in sprookjes kinderen willen opeten, is niets
bijzonders, denk maar aan de reus in Klein Duimpje of aan de heks
in Hans en Grietje."
"Maar dan worden ze altijd op tijd gered", wierp Rietje
tegen.
"Punt voor jou," gaf de lange toe, "maar wij
hebben onze prioriteiten. Wij concentreren ons op het allerergste
wat er bestaat." Hij rolde angstaanjagend met zijn ogen.
"Iets wat zo vreselijk is, dat je er zelfs niet over mag
dènken. Wij jagen fanatiek op zelfs maar de geringste hint in
die richting: seks met kinderen onder de 16."
"Wat is daar zo vreselijk aan?" vroeg Rietje.
"Wat daar zo vreselijk aan is? Wat daar zo vreselijk aan
is?" De ogen van de lange puilden zowat uit zijn hoofd van
verbazing over zo'n onbenullige vraag. "Dat zal ik je
vertellen. Dat is ..." Hij liet zijn stem dalen tot een
sinister gefluister. " ... misbruik!" "Ja,
misbruik", fluisterde ook de korte,
"húúúúúúúhuhuhuhu."
"Misbruik?" vroeg Rietje hardop.
Hoewel het buiten stralend weer was, doorkliefde ineens een
bliksemstraal de lucht, gevolgd door een zware donderslag.
"Spreek dat woord nooit hardop uit", waarschuwde de
lange.
"Welk woord? Misbruik?" vroeg Rietje.
Meteen bliksemde en donderde het weer.
"Je ziet het", zei de lange. "Zelfs de elementen
zijn vertoornd als ze het horen."
"Maar wat is nu erger?" riep Rietje. "Hij wil mijn
broer slachten en opeten!"
"Daar zijn we niet vóór...", begon de lange.
"... Maar daar zìjn we niet voor", vatte de korte de
zaak nog eens kernachtig samen.
"Dus", zei de lange, "zolang hij niet aan dat ene,
dat vréselijke, denkt, doen wij niet moeilijk."
En met die woorden vertrokken de twee Hanselmannen.
"Pff, dat is weer goed afgelopen",
zei de sadist. "Waarom heb je eigenlijk niet geroepen dat je
nog geen 16 was? Dan hadden ze je bevrijd."
"Omdat ik het wel fijn vind wat u met me doet", zei
Rietje blozend. "Het doet erg zeer, maar ik krijg er zo'n
lekker gevoel van tussen mijn benen en mijn clitje zwelt helemaal
op."
"Ah, je vindt het fijn. Dat dacht ik al." En hij wreef
nog eens tussen haar benen. "Ja, heel erg nat."
"Kunt u daar niet mee doorgaan", pleitte Rietje.
"Dat zou je wel willen, hè? Nee, ik ga nu eerst je broer
braden."
"Nee, niet doen", smeekte Rietje.
"Stil," beval de sadist, "anders stop ik een prop
in je mond."
Frans werd in stukken gehakt, goed gekruid en
in heet vet gebraden. Gelukkig hoefde Rietje dit niet te zien,
want het gebeurde in de keuken. Al gauw verspreidde zich een
heerlijke geur door het huis. Terwijl het vlees stond te
sudderen, martelde de sadist Rietje nog wat door hard in haar
tepels te knijpen en de gewichten aan haar kutlippen te laten
schommelen.
Vervolgens dekte hij de tafel, waarna hij het
vlees opdiende met een takje peterselie. Pas daarna maakte hij
Rietje los. "Eet je ook een hapje mee?"
Rietje had al meer dan een dag niets gegeten en had dus flinke
honger. Daarom knikte ze. "Hij was toch maar een vervelend,
eigenwijs opdondertje", zei ze, om haar geweten te sussen.
Ze mocht, nog steeds naakt, aan tafel gaan zitten en de sadist
legde een stukje vlees op haar bord.
Op dat moment werd er weer op deur gebonsd. De
sadist deed open en daar stonden de Hanselmannen weer voor zijn
neus.
"We hebben de sporen gevonden", zei de lange dreigend.
"Ja en die sporen waren een dag oud", zei de korte.
"Nou èn ...?" vroeg de sadist.
De Hanselmannen duwden hem opzij en liepen naar binnen, waar
Rietje juist een bot zat af te kluiven.
"Jij zei toch dat je vandaag jarig was?"
"Ja, dat klopt", zei Rietje.
"Dan begrijp je het zeker wel, hè?" zei de lange tegen
de sadist.
"Nee, ik begrijp er helemaal niets van", zei die.
"Zeur toch niet", zei de korte. "Als ze vandaag
jarig is, was ze gisteren dus nog onder de leeftijd."
Triomfantelijk: "We hebben je, mannetje."
"Hoho, niet zo vlug. Gisteren was ze nog niet hier."
"Ja, dat zeg jij, maar kun je dat bewijzen? We hebben
namelijk, op een plek waar het mos was omgewoeld, een
onderbroekje gevonden. Dat zou het meisje vast niet zomaar
achterlaten. Dus denken we dat jij haar dat hebt uitgetrokken en
haar daar hebt misbruikt."
Onmiddellijk volgden een bliksemstraal en een donderslag.
"Sorry", mompelde de lange, zijn ogen ten hemel
heffend. Althans, dat was de bedoeling, maar in plaats van de
hemel zag hij slechts de klep van zijn pet.
"Misbruikt", fluisterde hij.
"Onzin", zei de sadist. "Vraag het haarzelf
maar."
"Is het waar wat we zeiden", vroeg de lange aan Rietje.
"Nee mijnheer", zei Rietje beleefd, "we zijn hier
echt pas vandaag gekomen."
"En je hebt deze sadist niet gisteren al in het bos
ontmoet?"
"Nee mijnheer."
"Waarom was het mos dan zo omgewoeld?"
"Daar hebben mijn broer en ik geslapen, mijnheer."
"En dat broekje dan?"
"Dat heb ik zelf uitgetrokken, mijnheer. Ik werd namelijk
vannacht om 12 uur plotseling vreselijk geil en mijn broekje was
helemaal nat."
"Vannacht om 12 uur precies?" vroeg de lange
wantrouwend.
"Ja mijnheer."
"Geen minuut eerder?"
"Nee mijnheer."
"Hm, dat klopt dan wel met je eerdere getuigenis dat je
vandaag 16 bent geworden."
De lange Hanselman kneep zijn lippen op
elkaar. "Kom, we gaan weer", siste hij tegen de korte.
"Het verhaal stinkt, maar zolang het meisje niet tegen hem
getuigt, kunnen we niets bewijzen."
Maar vijf minuten later bonsden ze alweer op
de deur en deze keer wendde de lange zich meteen tot Rietje.
"Je zei dat je daar op het mos had geslapen?"
"Ja."
"Met je broer?"
"Ja."
"Incest", bromde de korte.
"Heb je tegen je broer aangelegen?" vroeg de lange.
"Ja, want het was koud en we wilden elkaar warmen."
"Zozo, en toen heeft je broer zeker je broekje uitgetrokken
en je misb ... uh ... genomen, de smeerlap."
"Het monster", vulde de korte aan.
"Oh, niks van waar", zei Rietje verontwaardigd.
"Heeft hij niet zijn plassertje in jouw voorbibs
gestopt?"
"In mijn wàt? Nee, dat heeft hij niet."
De korte onderbrak hem. "Waarom wil je dit eigenlijk
weten?" vroeg hij zacht. "Ze is toch al 16?"
"Ja, maar vannacht voor 12 uur was ze nog geen 16."
"Dan nòg. We kunnen de jongen niet meer straffen, want die
is al gebraden."
"Ja, maar dan heeft dat arme, onschuldige kind misschien nog
slachtofferhulp nodig."
Weer hardop, tegen Rietje: "Dus je weet zeker dat je broer
je niet heeft ..." - hij liet zijn stem dalen tot
fluistersterkte - "... misbruikt?"
"Heel zeker, mijnheer."
De lange keek naar het vlees op tafel. "Tja, de jongen
kunnen we het niet meer vragen." Tot zijn collega: "Kom
mee, we kunnen wéér niks bewijzen."
Maar nauwelijks waren ze buiten, of ze bonsden
alweer op de deur.
"Verdomme", vloekte de sadist. "Ik dacht dat we
hier in een land woonden waar je niet bang hoeft te zijn voor de
klop op de deur."
De lange richtte zich weer tot Rietje. "We hebben nog iets
vergeten te vragen. Je broer heeft jou niet genomen, zei je. Maar
hoe zit het met jou? Jij werd vreselijk geil, zei je. Heb jij
toen soms je vuige lusten botgevierd?
"Mijn wàt? ... Nee mijnheer."
Dus je hebt het plassertje van je broer niet aangeraakt?"
"Van dat arme, onschuldige ventje", gromde de korte.
"Nee mijnheer, echt niet."
De Hanselmannen keken haar wantrouwend aan, maar aangezien ze nog
steeds niets konden bewijzen, vertrokken ze maar weer.
"Zo, ik hoop dat ze nu eindelijk
wegblijven", gromde de sadist. "Ik wil nu eindelijk wel
eens genieten van mijn eten. Ik hoop dat het nog niet koud is
geworden. Nee, dat valt wel mee."
Hij nam een stuk dijbeen en begon daar smakelijk van te eten.
"Hmm, wat lekker", zei hij dan ook, terwijl het vet
langs zijn kin liep.
Maar weer werd er op de deur gebonsd en weer
kwamen de twee Hanselmannen binnen. "We hebben aan het raam
staan luisteren en we hoorden wat je zei. Je zat je te
verlustigen, kerel."
"Daar kan ik niks aan doen", zei de sadist.
"Daarvoor moet je bij mijn schepper zijn, de schrijver van
dit verhaal. Die laat me dit doen. Die is verantwoordelijk."
"Dat is mìjn tekst", zei de lange kwaad. "Jij zat
je te verlustigen en dan kun je geen onderscheid maken tussen de
schrijver en zijn verhaal."
"Kan wel wezen, maar ik zat me te verlustigen over het eten,
niet over seks."
"Precies. Jij bent een kannibaal, dus is de schrijver ook
een kannibaal."
"Amen", zei de sadist plechtig. "Maar wat dan nog?
Wat gaat jullie dat aan? Jullie bemoeien je toch alleen maar met
seks, niet met eten?"
"Verdomme, hij heeft gelijk", mompelde de korte.
"Wij hebben onze prioriteiten. Als hij de piemel van die
jongen had gestreeld, was hij een vuile pedo geweest. Nu is hij
alleen maar een kannibaal. Jammer, maar helaas."
"Dus we kunnen hem wéér niks maken", siste de lange.
Daarop werden de Hanselmannen zo boos, dat ze van pure kwaadheid
uit elkaar klapten.
"Eindelijk, die zien we nooit weer",
zei de sadist, terwijl hij snel de rommel naar buiten veegde.
"Dan kunnen we nu eindelijk lekker gaan eten."
Ze schoven weer aan tafel en begonnen heerlijk te kluiven. Het
vlees was bijzonder mals - geen wonder gezien de leeftijd van
Frans - en ook Rietje at haar buikje rond.
Na de maaltijd nam de sadist Rietje in zijn armen. "Ik laat
jou nooit meer gaan", zei hij. "Ik houd je hier
gevangen om je telkens weer te kunnen martelen."
"Als dat zou kunnen", zei Rietje blozend.
"Om te beginnen moet je maar eens gauw je benen wijd doen,
zodat ik - hoe noemde hij dat ook weer? - mijn vuige lusten op je
kan botvieren."
En zo leefden ze nog lang en gelukkig.
(2004)
|
